Biopsja cienkoigłowa
Metoda polega na nakłuciu podejrzanej zmiany igłą o średnicy 0,5-1,2 mm (podobną jak stosowane przy zastrzykach podskórnych, dożylnych czy domięśniowych) i pobraniu komórek do badania mikroskopowego

Metoda polega na nakłuciu podejrzanej zmiany igłą o średnicy 0,5-1,2 mm (podobną jak stosowane przy zastrzykach podskórnych, dożylnych czy domięśniowych) i pobraniu komórek do badania mikroskopowego. W praktyce nie stosuje się tu znieczulenia miejscowego, gdyż wprowadzenie środka znieczulającego wymagałoby takiego samego ukłucia, jak sama biopsja. Zabieg wykonywany jest najczęściej pod kontrolą USG, co pozwala w czasie rzeczywistym śledzić igłę biopsyjną w piersi i precyzyjnie umieścić ją w obrębie diagnozowanej zmiany. Znacznie rzadziej biopsje takie są wykonywane „na ślepo” – jedynie w przypadku guzów dobrze wyczuwalnych palcami (i ocenionych już wcześniej przy pomocy mammografii lub USG). W wyjątkowych przypadkach można biopsję cienkoigłową wykonać pod kontrola mammografii.

Po pobraniu do igły materiału komórkowego wykonuje się rozmaz na szkiełkach mikroskopowych i przekazuje je histopatologowi do oceny.

Biopsja cienkoigłowa jest wystarczającą metodą przy diagnostyce zmian, które w badaniach obrazowych są z dużym prawdopodobieństwem oceniane jako łagodne (np. gruczolakowłókniaki, guzki mastopatyczne, gęste torbiele), a także patologicznych węzłów chłonnych pachowych. W przypadku zmian podejrzanych o nowotwór złośliwy po wstępnej diagnozie postawionej na drodze biopsji cienkoigłowej obecnie wykonuje się jeszcze biopsję gruboigłową, która pozwala na dokładne postawienie rozpoznania histopatologicznego.

Tak wygląda biopsja cienkoigłowa stosowana jako metoda diagnostyczna. Można również zastosować tę biopsję leczniczo: w celu opróżnienia torbieli piersi (inaczej mówiąc: cysty). Do igły podłącza się wówczas strzykawkę, którą aspiruje się płyn z wnętrza torbieli. Po takim zabiegu torbiel „znika”, należy się jednak liczyć z tym, że po pewnym czasie (choć nie zawsze) ponownie napełni się ona płynem.

Biopsja torbieli pod kontrolą USG

.......................................................................................

Galaktografia
Galaktografia jest pewnego rodzaju wariantem badania mammograficznego – wykonywane są typowe zdjęcia mammograficzne, tyle że po wcześniejszym wprowadzeniu środka kontrastowego do przewodu mlekowego w piersi. Metoda ta jest stosowana w przypadkach występowania samoistnego wycieku krwistego lub surowiczego z pojedynczego przewodu mlekowego. Korzysta się z niej stosunkowo rzadko – jedynie wtedy, gdy nie udaje się ustalić przyczyny wycieku w badaniu ultrasonograficznym przewodów mlekowych (tzw. duktosonografii). Warunkiem koniecznym do przeprowadzenia galaktografii jest uzyskanie wycieku z piersi w trakcie wykonywania badania. Umożliwia to zlokalizowanie ujścia objętego procesem chorobowym przewodu mlekowego i wprowadzenie do jego światła cienkiego cewniczka, przez który podaje się niewielką ilość środka kontrastowego, widocznego później na zdjęciach mammograficznych. Zabieg jest nieco nieprzyjemny, ale niebolesny.

Na uzyskanych zdjęciach mammograficznych można uwidocznić nieprawidłowe poszerzenia przewodów mlekowych lub obecność guzków w ich świetle (guzki te są najczęściej łagodnymi brodawczakami).

Poszerzenia przewodów mlekowych (strzałka)

Guzek w świetle zakontrastowanego przewodu

Aleksander Gmur
Specjalista radiolog